بیش از ۲۵ سال از آشنایی ام با میرزا بابا مطهری نژاد می گذرد. روزهایی که انجمن روابط عمومی پررونق بود و همه تلاش می کردند تا حرفه روابط عمومی را در کشور به جامعه بشناسند و الحق یکی از تاثیرگذارترین این افراد مطهری نژاد بود. مردی که تلاش می کرد روابط عمومی همان مردمداری […]
بیش از ۲۵ سال از آشنایی ام با میرزا بابا مطهری نژاد می گذرد. روزهایی که انجمن روابط عمومی پررونق بود و همه تلاش می کردند تا حرفه روابط عمومی را در کشور به جامعه بشناسند و الحق یکی از تاثیرگذارترین این افراد مطهری نژاد بود. مردی که تلاش می کرد روابط عمومی همان مردمداری بماند و کارکردش مردمداری باشد.
هرگز یادم نمی رود وقتی در ۱۳۷۷ تازه از کارشناسی ارشد فارغ التحصیل شده بودم با هم گفتگویی داشتیم و گفت: یکی از مباحث کلیدی روابط عمومی بایستی تشریفات باشد و مرا بر آن داشت تا درباره این موضوع تحقیق کنم و اولین کتاب اصول و آداب تشریفات را بنویسم و تشویقم کرد و چیزهایی به من آموخت.
میزرا بابا علاوه بر تجارب بسیار ارزشمندی که به عنوان یک پیشکسوت داشت رویکردی علمی به روابط عمومی داشت و بسیار حامی علم روابط عمومی در ایران بود و در عرصه علمی روابط عمومی اثرگذاری ماندگاری داشته است و بر کسی پوشیده نیست.
حامی حرف نو و کار نو و علمی در روابط عمومی ایران بود و جایش امروز خالی است و قطعا فراموش نخواهد شد. حرفهای تازه می زد و گاهی جور دیگری حرف می زد. همیشه خواستار اصلاحات در عرصه حرفه روابط عمومی بود و همیشه از افراد نوآور و جوان حمایت می کرد و به خاطر شم روزنامه نگاری آزاد اندیش بود و آزادانه و نقادانه روابط عمومی را به اصلاح دعوت می کرد.
اما چرا می گویم که استاد مطهری نژاد حامی روابط عمومی مردمدار بود. زیرا تاکید می کرد که: روابط عمومی بایستی سرپناه مردم در سازمان باشد و اگر بین منافع سازمان و مردم تعارض به وجود بیاید، وظیفه‌ی روابط عمومی است که طرف مردم را بگیرد و بایستی طرح هایی نو ارائه کنند که مطالبات مردم در آن باشد.
ما خود را موظف می دانیم تا برای شادی روح این بزرگوار برای رفع چالشهای روابط عمومی ایران تلاش کنیم. چالشهایی که آن استاد فقید اینگونه برشمرده است:
اولین چالش ساختاری است. از دهه‌ی ۶۰ تا به الآن هنوز درباره این که روابط عمومی باید زیر نظر کجا باشد و بودجه‌بندی آن چگونه باشد بحث وجود دارد. ولی مشکل حل نشد. در حقیقت این، موضوع مهمی است و می‌تواند پایه‌ای برای ارتقای جایگاه روابط عمومی در ایران باشد.
چالش دوم آموزشی است. همه می‌بینیم هنوز در دانشگاه‌ها متأسفانه کتاب سال ۱۳۴۵ تدریس می شود. چالش سوم، نیروی متخصص و حرفهای است.
چالش چهارم و مهمترین چالش این است که جامعه و مدیران با فرهنگ ارتباطی و فرهنگ روابط عمومی و رسانه آشنا نیستند و البته از همه بدتر ناآشنایی مدیران است.
روحت شاد، یادت گرامی و راهت پر رهرو استاد. باشد تا روابط عمومی مردمدار استقرار یابد. انشاا…
