موضوع بر می گردد به سال ها قبل و آرزوی پیشکسوتان روابط عمومی .
موضوع بر می گردد به آرزوی پدر روابط عمومی ایران دکتر نطقی او که رشته روابط عمومی را با دوستانش در مدرسه عالی روزنامه نگاری یا دانشکده علوم ارتباطات اجتماعی راه انداخت و پایه گذاری کرد . چندین مرتبه در دهه چهل و دهه پنجاه برای راه اندازی انجمن کوشش کرد ولی موفق نشد.
از سال ۱۳۶۳ این تفکر جدی تر شد . در این سال یکی از شاگردان ایشان آقای جواد قاسمی که رابطه نزدیکی با او داشت و مسئولیت روابط عمومی بنیاد مستضعفان را به عهده گرفته بود و از نقطه نظرات و راهنماییش در روابط عمومی استفاده می کرد، سرفصل های انجمن روابط عمومی را به روی کاغذ آورد و دکتر نطقی که جواد قاسمی برایش مانند فرزندی عزیز به دنبال به ثمر نشستن این آرزو بود همواره او را گرامی می داشت و در سال ۶۲ در محل دائمی نمایشگاه های بنیاد جلساتی تشکیل شد و اساسنامه انجمن پایه ریزی گردید و این موضوع تا زمانی که آقای محمد خاتمی وزیر فرهنگ گردید به تاخیر افتاد .
در زمان وزارت آقای خاتمی شادروان ملازم که مدیر کل دفتر تبلیغات دولت گردید این پیشنهاد را در مجمع عمومی مدیران کل روابط عمومی مطرح کرد و با توجه به اینکه خودش شخصاً به تشکیل این انجمن اعتقاد داشت و از طرفی با آقای جواد قاسمی رابطه ای صمیمی و نزدیک داشت این موضوع را با جدیت دنبال کردند و سرانجام با حضور تعدادی از مدیران کل سازمان ها و وزارت خانه های بزرگ کشور در سال ۱۳۶۹ هیات موسس آن تعیین شد.
تا آنجا که به خاطر دارم آقای دکتر صحفی ، آقای صمدی ، آقای واعظ لاری ، آقای شمس الدین انوار ، آقای دارابی ، آقای جواد قاسمی ، آقای مطهری نژاد و تعدادی دیگر اساسنامه انجمن را در مجمع عمومی مدیران کل مطرح و تصویب کردند .
در آن زمان اینجانب که به اتفاق همکلاسی های گروه فارغ التحصیلان دانشکده علوم ارتباطات اجتماعی را داشتیم و تقریباً جمع ماحدود یکصد نفر بود، هرماه به دور هم جمع می شدیم و پس از اینکه با خبر شدیم انجمن روابط عمومی ایران در حال شکل گرفتن است تصمیم گرفتیم ما هم به جمع آنها اضافه شویم . این موضوع در بین فارغ التحصیلان موافق و مخالف خیلی داشت و عقیده مخالفین بر آن بود که این انجمن سیاسی است و مدیران کل روابط عمومی ها که افرادی شناخته شده هستند و با هدف خاصی این انجمن را راه اندازی کردند و تمایلی به حضور در آن پیدا نکردند و بین بچه های دانشکده آن زمان اختلاف عقیده وجود داشت ولی در عملکرد انجمن راه به جایی برد که خطوط سیاسی نتوانست در آن نفوذ کند .
پس از گفتگوهای مختلف و بحث و بررسی و نیاز و ضرورت تشکیل انجمن روابط عمومی ایران با بسیاری از صاحب نظران از جمله دکتر معتمد نژاد ، دکتر نطقی و بسیاری از پیشکسوتان روابط عمومی ایران در تاریخ ۲۴/۳/۱۳۷۰ با حضور تعداد زیادی از دست اندرکاران و کارشناسان روابط عمومی و به همت دفتر تبلیغات دولت که آن زمان توسط شادروان ملازم سرپرستی می شد در محل موزه هنر های معاصر که در اختیار برادر عزیزمان آقای دکتر صحفی بود، با هیاهو و جنجال و نقطه نظرات مختلف برگزار شد .
در این جلسه دکتر محسنیان راد به عنوان رئیس جلسه ، خانم شهناز سهی ناظر ، آقای سعید شمس الدین ناظر ، آقای هوشنگ عباس زاده ناظر ، آقای اسماعیل عباسی منشی و نماینده وزارت کشور آقای شهرابی حضور داشتند . آقایان منصور ادیب، سید شمس الدین انوار، محمد حسین بهداد فر، محمد حسین پرداختچی، علی دارابی، خسرو رفیعی، سید محمد صحفی، محمد مهدی صمدی میرزایی، محمد صدیق پور بخشایش،ابراهیم طوبایی ،جواد قاسمی ، میرزا بابا مطهری نژاد ،محمد ملازم،میرسعید قاضی، اکبرنعمت اللهی،سهراب بهزادی، سید علاء الدین واعظ لاری و مصطفی برزگر نامزد اولین دوره هیات مدیره انجمن شوند و آقایان رسول اکبری، محمدرضا تحریری، علی اصغر کیا، کاظم مقدسی، علی اصغر مظفری فرد و محسن صباغ نامزد بازرسی انجمن گردیدند . جای تمام دلسوختگان روابط عمومی خالی بود .
در آن روز برای آنکه بتوانیم انجمن را راه اندازی و اعضای هیات مدیره را انتخاب کنیم چه بحث های داغی که انجام نشد و تمام مشکلات، چالش ها و گرفتاری ها و عدم باور روابط عمومی به معنای علمی و مفهوم دانشگاهی آن که تا آن روز مورد توجه نبود بحث گردید و بسیاری از کسانی که شاید در کشور شناخته بودند در آن روز از حدیث روابط عمومی سخن می گفتند که می توانم به جرأت بگویم در آن روز حداقل یک ترم دانشگاهی را طی کردم .
